4Daagse: Dag 4

Oranje vrijdag

Vrijdag. Al ben ik het gevoel voor dagen en tijd al een tijdje behoorlijk verloren. Het is vandaag de laatste dag en dat is waar het om draait. Of eigenlijk, vandaag draait het om ‘volhouden’. Niet piepen, mondhoeken omhoog, genieten, maar vooral volhouden.

Ik neem vandaag geen warme kleding mee op pad, want dat zou nutteloze baggage zijn met de voorspellingen van vandaag. Ik max. al vanaf direct met m’n pijnstilling.

Voor een laatste keer verlaten we onze 4Daagse-oase in Milsbeek. Wat zijn we blij met deze plek! We gaan zeker terug komen, om meer van deze plek te kunnen genieten.

De auto staat al vier dagen op rij, op precies dezelfde parkeerplaats in Nijmegen-Oost. Ook dit was een perfect uitgevoerd plan.

Voor de derde keer achter elkaar, lopen we Nijmegen uit via dezelfde route. Het feit dat de route van vandaag iets verkort is, is een geruststellende gedachte, maar de route van vandaag is alsnog 42,5 km. Een roteind als je veel klachten hebt. Ron blijkt dezelfde gedachten te hebben als hij andere mensen ziet strompelen: het geeft ons extra kracht, want “bij ons valt het wel mee in vergelijking…”. Wat wel jammer is van de aangepaste route, is dat we een aantal dorpen/stadjes gaan missen. Zo komen we niet meer door Grave en Vianen (NB).

Elke keer als we een viaduct over een snelweg op de route hebben liggen, hoor je dat al van kilometers aankomen. Veel auto’s en vrachtwagens toeteren als ze zien dat ze de 4Daagse-route passeren. Erg tof om dat mee te maken. De steun is enorm en dat voel ik als deelnemer. Met het deelnamebandje (die elke dag tweemaal gescand wordt) voel je je soms net een heilige. Dat is de bekende magie van de 4Daagse.

In Overasselt zou onze route afsplitsen, maar we blijven vanaf dit moment de route voor de 40 volgen. We lopen over de dijk langs de Maas en daar waar de 40 kilometer route afsplitst, nemen wij de brug over de Maas om richting Linden te lopen.

Ron was vorig jaar ook vol lof over Linden. Dit dorp ligt eigenlijk alleen op de route voor 40 kilometer, maar is vandaag onze bonus. Dit dorp voert elk jaar een thema en dit jaar is dat ‘Camping’. Elk huis en elke voortuin is in thema of heeft een knipoog dat daar aan refereert. Heerlijk en komisch om te zien. Het geeft weer wat afleiding en dat is precies wat we vandaag nodig hebben.

Vlak voor een controlepost besluiten we een pannenkoek te eten voor de lunch. Lunch? Op het moment van de pannenkoek realiseren we dat we om 08:30 aan het lunchen zijn. Ontbijt is het echter ook niet meer, want dat ging er om 03:00 al in…

We vervolgen onze route door het campingdorp naar Beers. Dit is het dorp van de dame die we gister troffen en ze heeft gelijk, Beers is één groot feest. Ergens voor Beers hoorde ik een andere loper zeggen dat we helaas niet door Vianen kwamen door de route-aanpassing. Echter, vlak na Beers zie ik toch het kombord van Vianen opdoemen. Wat blijkt, Vianen staat bekend om de ‘Via Frikandella’. Dat is één groot feest waarin er duizenden frikandelstukjes aan de wandelaars worden uitgedeeld. De organisatoren hebben dit niet voor niets georganiseerd en hebben met de route-aanpassing stel op sprong hun “dorp” (mét kombord) verplaatst naar een andere locatie, zodat dit frikandellenfeest tóch door kon gaan. Geniaal!

Vlak voor Cuijk schiet het definitief keihard in m’n linker scheenbeen. Deze wil niet meer. Nog 20 kilometer te gaan. Cuijk is blijkbaar een stuk rustiger met wandelaars dan voorgaande jaren, door de route-aanpassing, maar dat vind ik voor nu alleen maar fijn. Zo loopt er niemand in de weg. Cuijk is een feestje, met als klap op de vuurpijl de pontonbrug van Defensie.

Bij Cuijk gaat er 364 dagen per jaar geen brug de Maas over, maar op de vrijdag van de 4Daagse is de Maas gestremd en heeft Defensie een pontonbrug met bootjes aangelegd zodat de Maas wandelend overgestoken kan worden. Wanneer je onder de poort de stad uitloopt verschijnt de brug op majestueuze manier in het zicht. Er vliegen ook legerhelicopters en straaljagers over. Het is één groot spektakel. Dit stukje van de route had ik me op verheugd en het maakt het waar. Het is ziedend heet en drukkend warm, maar dat boeit me niet. Met zicht op de pontonbrug houden we een zeer korte pauze en sokkenwissel voordat we weer doorstappen. Zowel de break als verdere wandeling is in de brandende zon.

Mook, Molenhoek, Malden en de Via Gladiola in Nijmegen: het is allemaal aan één stuk door een rechte weg met aan beiden zijdes rijendik publiek en complete volksfeesten. Tegelijkertijd ook een heel druk stuk route doordat we hier weer samen lopen met álle routes. Het tempo is er definitief uit en ik strompel de laatste 15 kilometer naar de Wedren. Voordeel is dat ik mijn blaren niet meer voel, omdat mijn scheenbeen alle aandacht opeist. Ik krijg het niet meer voor elkaar om normaal te lopen, maar met de welbekende spray probeer ik het loopritme er in te houden. De hele via Gladiola is een roes. Met drie lichtpunten: op nog geen 20 meter van elkaar staan daar Tahnee en Marloes, en Maarten en Wouter. Zij zijn speciaal naar Nijmegen gekomen om Ron en mij binnen te halen. Tegelijkertijd zijn dit de mensen die een jaar lang naar mijn wandelgezeur hebben moeten luisteren en zijn het ook de mensen die ik te vaak heb moeten cancellen, omdat er “gewandeld moest worden”. Des te groter is de waardering die ik voor ze heb. ❤️❤️❤️

Het derde lichtpuntje is de opwachting die Eric (de man van Ron) maakt samen met Rons ouders. Logistiek was het vreselijk voor hen om hier te komen hartje Nijmegen, maar ook daardoor is de waardering dat ze er tóch zijn, alleen maar groter.

Het is vanaf het einde van de Via Gladiola nog maar enkele honderden meters tot de Wedren, de plek waar we voor het laatst ‘uitgescand’ worden en waar we ons kruisje overhandigd krijgen. Ron en ik hebben beiden een andere rij: ik ben voor het eerst deelnemer en krijg dus een ander kruisje dan Ron, die voor de tweede keer mee doet. We besluiten eerst naar Rons uitcheck te gaan. Ron krijgt zijn kruisje met kroontje overhandigd. De vrijwilliger achter het uitscanbureau besluit om mij daar ook te helpen en regelt snel mijn eerste 4Daagse-kruisje. We hebben ‘m binnen.

Bijna een jaar lang was de aanloop naar dit moment. We hebben samen dit plan uitgestippeld en uitgevoerd en daar mogen we beiden best even trots op zijn. Trots op onszelf en trots op elkaar. Daarom maken we er een ceremonieel moment van waarop we elkaar, tegelijkertijd, het kruisje opspelden. Ik speld Ron zijn kruisje op, terwijl hij mijn kruisje bij mij opspelt.

Na vandaag is het klaar met het obsessieve gewandel. Dan worden er geen feestjes meer afgezegd of laat ik er geen glaasje meer voor staan. Ik snak naar het moment dat m’n vrijheid weer terug is, want er is ook een leven naast het obsessieve wandelen. Dat moment is nu. Alhoewel, ik ben zó kapot dat ik nog geen gebruik kan maken van mijn vrijheid. Herstel, dat heb ik nodig.

In het centrum van Nijmegen zoeken we Wouter en Maarten nog even op en eten we wat, maar we gaan vooral snel terug naar de auto om de rust op te zoeken. Voor dit weekend checken we even helemaal uit. We zitten in the middle of nowhere met een zwembad, hottub en sauna. Het vooruitzicht naar deze plek was al een motivatie an sich om de 4Daagse uit te lopen.

Het moet nog even indalen dat het nu voorbij is en dat we het beiden gehaald hebben. Er zijn momenten geweest dat ik ernstig m’n twijfels had over een succesvolle uitkomst. De belofte aan mezelf en daarbij komend doorzettingsvermogen heeft er voor gezorgd dat ik door alles heen, de eindstreep gehaald heb. Dit was zoveel zwaarder dan gedacht. Het was een beproeving. Het was een gave ervaring, maar dit nooit weer.

De pijn duurt maar even, de trots blijft voor eeuwig.

Onder de foto’s kun je een reactie geven