De Lepelaar ➜ Zeewolde

Oliebollenfinish

Vanuit het meest fantastische hotel van Zeewolde typ ik deze blog. Daar is niks aan gelogen, want het is ook het enige hotel in Zeewolde.

Vanmorgen was vroeg dag. Vanuit Leiden moest ik op tijd in Utrecht zijn om daar om te kleden naar wandelkleding. Hoe minder bagage mee, des te beter, want dit weekend doen we in twee dagen twee wandelingen. Dus alles wat we bij ons hebben, moet tijdens de wandeling op de rug.

De eerste wandeling is vanaf verzorgingsplaats De Lepelaar aan de A6 naar Zeewolde. Een kleine 30 kilometer.

Van Zeewolde weet ik, daar woont Ester! Toen ik voor mijn werkgever 3 jaar geleden het project GGD Bron- en Contactonderzoek deed, werkte ik veel samen met Ester van GGD Flevoland. Sinds onze samenwerking volgen we elkaar op de socials en sturen we hier en daar nog wel eens een gezellig berichtje. Sinds Ron en ik Flevoland in zijn gewandeld, zijn de hoeveelheid berichtjes iets geïntensiveerd, want Ester is een echte ambassadeur voor Flevoland.

Ester heeft ons geholpen in ons logistieke vraagstuk in deze provincie waar reizen met OV buiten de grote lijnen behoorlijk onmogelijk is. We zijn als ware taxipassagiers opgehaald bij station Almere Centrum en afgedropt bij verzorgingsplaats De Lepelaar. Hiervoor verdient Ester eeuwige roem! Dank je wel Ester!

Zoek je nog een leuk en gepersonaliseerd houten cadeau voor iemand? Kijk dan zeker even op de Instagram pagina @cre.ester, daar vind je allerlei leuke houten cadeaus (bijvoorbeeld snijplanken en onderzetters) met een gepersonaliseerde opdruk! #ad

Vanaf de Lepelaar kon de wandeling van iets minder dan 30 kilometer beginnen. Dit is van alle wandelingen de etappe waar ik het meest tegenop zag. Niet vanwege afstand, maar vanwege de omgeving. Ik had bij de overdwarse oversteek door Flevoland alleen maar lange rechte wegen met saaiheid verwacht. In de eerste kilometers steken we de Knardijk (terug) over en lijkt mijn voorspelling uit te komen. Al snel lopen we wat bossen (of bosstroken) in.

Afgelopen weken heeft het onophoudelijk geregend, dus de bospaden waren één grote modderpoel. De eerste 15 kilometer waren over blubberige modderpaden door kleine stroken bos. De modder viel me flink tegen, maar de omgeving niet! Lopen over modder is zwaar. Elke stap voelt als drie zware stappen met weerstand. Daarnaast glibber je ook nog eens weg, alle kanten op. Die beenspieren staan dus als snel onder hoogspanning.

We steken voor de laatste keer definitief de Knardijk over en al snel lopen we de bosjes uit. We staan ineens met onze vermoeide benen in het Flevolandschap zoals je zou verwachten en zoals ik eerder voorspeld had. Daarbij is er nergens een fatsoenlijke plek om te pauzeren en begint het te miezeren. We hebben trek, dus we besluiten toch te pauzeren en dan maar op een betonnen paaltje te zitten en snel wat gekochte lunch te eten. Na tien minuten ben ik al verkleumd en besluiten we door te gaan. De volgende aantal kilometers bestaan uit ellendig saaie lange geasfalteerde smalle autowegen tussen weilanden met windmolens. In m’n achterhoofd heb ik de Mammouthweg in de Noordoostpolder die ik ook zo saai vond. Wanneer ik het niet leuk meer vind, bedenk ik me altijd hoeveel rondjes Singelpark (red; rondjes wandelen rond de binnenstad van Leiden) het nog lopen is. Dat helpt mij enorm met doorzetten en de tijd snel laten gaan.

Zeewolde komt snel dichtbij, maar bij het eerste bord “Zeewolde” zijn we echt nog bijna twee uur lopen van de finish. En vanaf dát moment zijn de blubberpaden weer volledig terug. We knokken ons er doorheen en het moment dat we écht de bebouwde kom inlopen, voelt het als een verlossing.

Deze 29 kilometer voelt door al de modder zwaarder dan de langere wandelingen die we eerder gedaan hebben. We belonen onszelf dan ook met een oliebol en een appelbeignet voor we inchecken in het hotel. Het Flevohotel… Originele naam hè?

Het hotel is prima. Boven het Chinese restaurant (wat tevens dienst doet als receptie) en lekker basic. In Zeewolde kun je prima uiteten en dat hebben we dan ook gedaan. De Poma’s smaakten ook prima 😉

Morgen, de laatste dag van 2023, lopen we door naar de Stichtse brug nadat we onszelf hebben getrakteerd op een Bakker Bart ontbijtje. Tot morgen!

Onder de foto’s kun je een reactie geven