Baarle-Nassau ➜ Hooge Mierde

We blijven modder-apenkooien

Na een nachtje in de Baarle worden we stroef wakker. Het apenkooien door de modder met de te zware rugzak heeft z’n tol geëist. We hebben beiden echt als een blok geslapen in dit fijne hotelletje, maar toch starten we iets langzamer op dan we hadden gepland.
Bij ons hotel kunnen we een basic ontbijtje doen voordat we starten, en dat is meer dan prima!
We besluiten om veel spullen in het hotel achter te laten, zodat we dat niet vandaag mee hoeven te zeulen en dat is geen probleem voor de receptionist. We komen hier dus vanavond met de auto weer terug om deze spullen later weer op te halen.

De wandeling start met een bezoekje aan de lokale Jumbo. Hier doen we inkopen voor de kleine pauzes en kopen wat extra drinken met een smaakje. Na een aantal liter wordt water een beetje saai. Na het supermarktbezoekje lopen we op hoog tempo Baarle-Nassau uit. Dit doen we eerst nog een klein stukje via dezelfde weg als hoe we hier kwamen, maar nu we bij Baarle-Nassau weglopen lopen we voorbij de afslag waar we gister het “Belse lijntje” op kwamen en volgen we deze voormalige spoorlijn (nu fietspad) helemaal tot aan Alphen.
Aan de zijkant van het pad zie je de afstandsaanduidingen van de oude spoorlijn nog en ook sommige gebouwen herinneren nog aan deze geschiedenis. De naam ‘Het Belse lijntje’ is trouwens een Brabantse verbastering voor “Belgisch lijntje”. Deze spoorlijn had de drukke spoorgrensovergang moeten worden voor de treinverbinding tussen Parijs en Amsterdam. Dat is allemaal niet gebeurd, want de reizigersaantallen hebben nooit de verwachting waargemaakt. Toen de Moerdijkbrug gereedkwam was het helemaal klaar met deze spoorlijn en zo werden er stuk voor stuk steeds meer delen uit de dienstregeling gehaald.
Dit pad wordt, zeker op zonnige dagen als vandaag, druk bereden door fietsers. Op het smalle fietspad is het een grappig samenspel tussen wielrenners en elektrische fietsen. Het Belse lijntje loopt helemaal tot in het dorp Alphen.

De weersvoorspelling was dat het gister, zaterdag, een stuk beter zou zijn dan vandaag. Dat lijkt echter niet uit te komen. De lucht is strakblauw en de zon brandt goed! Het is qua temperatuur iets kouder, maar daar is in de zon helemaal niets van de merken. We lopen dus ook vandaag weer in shirt en korte broek en dat is echt heerlijk na al die maanden in de regen en kou.

Na Alphen lopen we al snel van het open veld af de bossen in. Wat een mooie gebieden! Soms een zonnig open veld, afwisselend met mooie bossen waar beekjes doorheen kabbelen. Je kunt zien, voelen en ruiken dat de lente is begonnen. De bomen en struiken staan op het punt in bloei te gaan en hier en daar zijn de lichtgroene kleuren van vers gras of andere planten goed te zien!
Die beekjes zijn zelfs na twee zonnige dagen nog steeds behoorlijk buiten hun oevers en daardoor zijn de paden een stuk natter dan eigenlijk de bedoeling is. Het valt op dat de paden in de bossen vaak natter zijn dan buiten de bossen. Soms staan hele stukken bos onder water en als we pech hebben stroomt dat aan beide zijden over het pad heen.

Sinds we vanmorgen de grenschaos van Baarle uit zijn gelopen, zijn we België niet meer tegengekomen. Tot hier. Ter hoogte van een abdij schampen we de Belgische grens weer. Deze abdij ziet er overigens verrassend leuk uit als pauzeplaats. Toch lopen we door, want verderop heb ik een andere pauzeplaats gevonden en die zit toch net ietsje verder in de route. Hoe meer we hebben gelopen tot de eerste pauze, des te beter. Die geplande pauzeplaats blijkt ook nog eens veel leuker en veel zonniger. Hier hebben we dan ook heerlijk gezeten. Ron moest hier zelfs voor de eerste keer deze lente zonnebrand smeren.

Na de pauze komen we als snel langs een wild stromende en meanderende beek: de Rovertsche Leij. Deze beek blijven we voor een aantal kilometer volgen totdat deze zelfs de grens markeert. Dat is overigens niet helemaal waar, want de grens is hier kaarsrecht, terwijl deze beek daar maar over en weer langs meandert. Soms een paar meter links en soms een paar meter rechts van de grens. Waarschijnlijk verandert de stroom zo vaak, dat er maar is besloten om de grens recht te trekken en hier geen rekening mee te houden. De grens elke dag wijzigen is anders ook zo veel gedoe. Naast de bekende grote grenspalen, die Ron inmiddels verzameld om op de foto vast te leggen, komen we ook de iets soberdere versie tegen: een vierkante stenen blok. Zo zien we precies dat we nog in Nederland lopen, maar één stap rechts naast het pad zou ons illegale migrant maken (we hebben geen paspoort of ID-kaart bij ons).

In het vervolg van het pad lopen we vlak langs de grens en wisselen we dat af met een aantal honderd meter Nederland in, en terug. Het is net als eerder, echt net een wals met de grens. Het is overigens ook een wals met de ondergrond, want na éénmaal mijn sokken ruilen voor droge exemplaren, omdat mijn nieuwe schoenen toch niet waterdicht genoeg zijn voor de bagger en de plassen waar we doorheen moeten, houdt ook dit setje het maar een paar kilometer droog vol. Het pad ligt te vaak en te veel helemaal blank en er zijn niet altijd goede uitwijkroutes. Soms redden we het met maken van een brug of pad met takken, maar dat plan lukt vaker niet dan wel.
Zo rond de 35 kilometer zijn mijn sokken en schoenen weer compleet doorweekt en dat zorgt voor een geïrriteerde huid en nóg vermoeidere voeten. Nóg een keer de sokken vervangen was zinloos geweest: Ik heb geen droge sokken meer bij me. Niet veel later moeten we ook wéér door het water heen.
Zo’n 3 kilometer voor de finish stuiten we op een heide waar het pad doorheen gaat. Deze heide staat zo ver als we kunnen zien blank tot verder dan je knieën. We draaien om en moeten om dit grote natte veld heen. Gevolg is wel dat we een flinke omweg moeten maken óm dit hele gebied heen. Dit zijn extra meters, juist op het moment dat ik me vasthoudt aan het aftellen hoe ver we nog zouden moeten.
Ruim 40 kilometer na de start van vandaag, strompelen we Hooge Mierde binnen.

In één weekend ruim 83 kilometers op te teller met bepakking door de blubber. Ik heb respect voor Ron en mezelf. Een schouderklopje mag af en toe best toch?! Want we zijn gek genoeg om dit idiote plan helemaal tot en met Nijmegen uit te voeren, in weer en wind, op álle ondergronden.

We hebben zeker heerlijk genoten van de prachtige omgeving en de totale gekte van de situatie in Baarle, maar het was ook afzien. Ik kan echt niet wachten tot de kwaliteit van de paden weer beter is. Voor mijn gevoel lopen we al maanden door de blubber die ook nog eens steeds erger lijkt te worden, ondanks dat het weer beter is.

Fysiek geeft dit weekend weer een beetje meer hoop: Ik ben moe, maar ben niet volledig afgedraaid. Ik voel mijn voeten, kuiten, hamstrings, rug en schouders goed, maar niet op een dusdanige manier dat ik hier heel veel last van ga houden. Goed herstellen en volgend weekend gaan we weer knallen!

Wederom dank voor het lezen!

Onder de foto’s kun je een reactie geven