Swalmen ➜ Venlo

Alleen is zo saai nog niet!

Al een tijdje had ik zin in dit weekend. Toch was het ook een beetje spannend.
Na een aantal weken niet gelopen te hebben, heb ik natuurlijk samen met Ron twee weken geleden weer een korte wandeling gelopen als test. Afgelopen week hebben we niet gelopen door de Nacht van de Vluchteling. Eigenlijk hadden we een weekend te kort om op tijd de ‘Road to Nijmegen’ op tijd te voltooien, want Ron is dit weekend niet beschikbaar om te lopen. Hij is in de UK voor een congres. Ik heb besloten zelf wel de Road to Nijmegen af te maken, desnoods door in mijn eentje door te lopen. En zo geschiedde, tenminste… deels!

Dit weekend zou ik gaan lopen op zondag en maandag. Ik had er een dagje vrij voor genomen. Voor maandag had ik een aanmelding om mee te lopen. Dat is Martijn. Super gezellig, maar daarover lees je in het volgende blog meer. De wandeling van vandaag, zondag, is wel alleen. Dat is best spannend en leuk tegelijk.

Al vroeg vertrek ik met backpack voor twee dagen op mijn rug naar Swalmen, het startpunt van vandaag. Het is een behoorlijke reis: bijna vier uur. Ik wilde voor 12:00 ’s middags starten, dus ik kies voor de trein met aankomsttijd 11:30. Ik vertrek dus rond 07:30 van huis. De reis verloopt erg voorspoedig en op het geplande tijdstip kom ik aan in Swalmen. Op het perron smeer ik me nog even goed in met zonnebrand, want het weertje is heerlijk: Warm en zonnig! Ik heb dus ook geen lange broek en jas bij me, dat zou alleen maar overbodig gewicht zijn in mijn backpack.
Ik maak een vliegende start en binnen een paar minuten loop ik Swalmen alweer uit. Via onverharde paden loop ik door de bossen, langs het snelstromende riviertje de Swalm, recht af op de grens met Duitsland. Een grens die de rest van deze wandeling vaak nog overgestoken zal worden. Het doet me erg denken aan het Grenslandpad langs de Belgische grens, behalve dat de grenspalen hier veelvuldiger voorkomen, maar ook een iets meer basic design hebben.

Behalve aan de betonnen grenspalen is de grens op drie andere manieren te herkennen: Het gebied in Duitsland is veel heuvelachtiger, je merkt dus direct dat je Duitsland in of uitloopt. De beide zijden van de grens zijn hier heel duidelijk verschillend in begroeiing: Nederland is weiland en Duitsland is bebost. Als laatste is de grens ook nog eens duidelijk te herkennen aan de oude wachtershuisjes.

In mijn eentje ben ik aan het genieten van de omgeving en de geluiden van de natuur. Andere wandelaars kom ik maar sporadisch tegen. Ik realiseer me dat ik het best goed kan vinden met mezelf en kom helemaal happy aan op mijn geplande pauzelocatie. Wat een top pauzeplek. Binnen no-time krijg ik een heerlijke lunch en mijn drankjes geserveerd op een perfect terras pal aan de grens. Een oudere meneer maakt nog een praatje met me, omdat hij erg geïnteresseerd is wat mij in mijn eentje hier brengt met mijn grote tas. Deze meneer is ook een trotse Limburger en geeft me allerlei tips in de directe omgeving om te bezoeken en te verkennen, maar daar heb ik natuurlijk allemaal geen tijd voor, want de wandeling gaat nou eenmaal naar Venlo en niet naar bunkers twee dorpen verderop. Na een aspergesoepje (Limburg hè!) en twee halve sandwiches besluit ik om niet ook nog een vlaai te bestellen. Dat gewicht had ik anders ook nog mee moeten slepen.

Na de pauze doe ik mijn oortjes in en luister ik tot aan de stadsgrens van Venlo in één teug alle resterende podcast-afleveringen van de 4Daagse Podcast af.
Op het moment dat ik definitief de grens over wandel en Duitsland achter me laat, moet ik een grote heuvel op. Ik denk dat dit een voormalige vuilnisbelt is. Vanaf de top van de heuvel zie ik Venlo al duidelijk, en vrij dichtbij, liggen. Via Tegelen en een prachtig park wandel ik zo Venlo binnen.

In je eentje uiteten gaan is altijd even een drempeltje over, maar is wel leuker dan in je eentje op de hotelkamer een pizza opeten. Ik ga dus op een zonnig terras zitten op de Markt en bestel een halve liter Venloosch Wit. Dit heerlijke stadsbier maakt het alleen zijn al snel makkelijker en ik vermaak me prima!
Even later haal ik Martijn op van het station. Na een cocktailtje in de haven besluiten we te gaan slapen, zodat we morgen fris en fruitig zijn voor onze gezamenlijke wandeling naar Wanssum.

Ondanks dat ik vandaag prima alleen was, heb ik veel zin om morgen samen met Martijn te lopen. Dat is toch altijd gezelliger. Daarnaast is Martijn een échte 4Daagse Goeroe. Met zijn 10 succesvolle deelnames is hij een zogeheten ‘Goudenkruisdrager’ en dus het 4Daagse Orakel voor al mijn vragen. Tot morgen!

Onder de foto’s kun je een reactie geven