Strijensas ➜ Willemstad

Doei Holland, hallo Brabant

Na de lange (en zelfs langste) wandeling van vorige week, was het deze keer tijd voor een ‘walk in the park’. 25 kilometer klinkt voor normale mensen als een hele flinke wandeling, maar inmiddels is voor mij het perspectief al zo veranderd, dat 25 kilometer echt peanuts is. In de voorbereiding had ik al gezien dat deze wandeling grotendeels zou bestaan uit verharde paden.

De logistieke voorbereiding heeft een vreemde wending genomen. De pauze locatie was snel gevonden: Numansdorp met meerdere restaurants lag net iets over de helft van de route. De logistieke uitdaging zat ‘m vooral in het vervoer. Het eindpunt, Willemstad, heeft geen openbaar vervoer in het weekend. Het beginpunt, Strijensas, alleen een enkele verbinding met een belbus. Normaal zouden we hier een taxi voor nemen, maar deze was overdreven duur. Toch kwam de welkome hulp vanzelf! Marcia (de schoonzus van Ron) bood zichzelf aan om ons te helpen. We pakken het nu dus iets anders aan: We zetten voor de verandering de auto op het beginpunt en op het eindpunt worden we opgewacht door Marcia en Marcel (de broer van Ron). Dan kunnen we gezellig in Willemstad uiteten en brengen Marcia en Marcel ons terug naar de auto. Topplan!

We starten in Strijensas. Al snel slaan we van de weg af een waterrijk natuurgebied in. Tijdens de voorbereiding had ik op de satellietfoto en Streetview al gezien dat het pad verhard is door dit gebied. Waar ik geen rekening mee heb gehouden is het hoge water. Amper een kilometer na de start van de wandeling zien we het pad zo verdwijnen in het water. Omlopen zou zonde zijn, dus Ron overtuigt mij om de schoenen en sokken uit te doen, en door het water te lopen. Het stuk onder water is een meter of 50. Eenmaal weer op het droge drogen we onze voeten af en trekken we de sokken en schoenen weer aan. Wat we dan nog niet weten, is dat we op een eiland staan. Dit eiland staat overigens vol runderen, met grote hoorns. Daar moeten we met een boog omheen. Nadat we het uitkijktorentje beklimmen, komen we er achter dat we even later de schoenen en sokken weer uit moeten trekken. Ron gaat als eerst, hij heeft het idee om de rugtas naar de overkant te brengen en mij daarna op te halen op zijn rug. Dat vind ik een slecht idee, want de eerste oversteek was ook al een gladde. Tijdens Rons oversteek komt hij er achter dat deze oversteek net zo glad is, maar wel veel dieper. Het plan van dat ik op Rons rug ga, gaan we dus niet doen. Het water komt tot vlak ónder Rons knieën. Ik doe even een snel rekensommetje voor mezelf: ik ben namelijk 10 centimeter korter dan Ron. Dat zou betekenen dat het water bij mij tot net bóven mijn knieën zou komen. Zo hoog kan ik mijn broek niet opstropen en dat betekent dat ik even later in mijn onderbroek voorzichtig door het water heen stap met mijn schoenen, sokken en broek in mijn handen. Het water is niet echt op temperatuur, namelijk 4 graden, dus deze etappe is nu al een zeer verfrissend avontuur!

Na deze oversteek drogen we ons definitief af en kleden we ons weer volledig aan. We hebben behoorlijke vertraging opgelopen door dit waterspektakel en stappen hierna dus stevig door dwars door het polderlandschap van de Hoeksche Waard. Over een lange dijk lopen we langs meerdere schapen die mijn aandacht trekken, en dat geldt ook vice versa. De schapen hier zijn niet verlegen en komen nieuwsgierig even kijken wat ik voor ze heb. Deze etappe blijkt sowieso de etappe van de dieren, want behalve veel nieuwsgierige schapen komen we ook langs paarden en een stal met geiten, kippen en ezels. Ezels zijn echt mijn lievelingsdieren dus ik kan het niet laten om even met deze vrienden te socializen. Deze ezel is een waar fotomodel, zie onderstaande selfies.

Niet lang na de ezelselfies pauzeren we in Numansdorp en lopen we na de late lunch snel weer door. Het weer is de hele dag al goed, soms zelfs zonnig. Na de pauze hebben we heel eventjes wat spetters, maar die trekken snel weg en een waterig zonnetje prikt er af en toe doorheen.

Vlak voordat we via de Haringvlietbrug Zuid-Holland verlaten, moeten we nog door een bos heen waar het pad, wederom, onder water staat. Ik heb geen zin meer om mijn schoenen uit te trekken, dus we lopen offroad om de natte gedeeltes van dit bos heen. Hierdoor zijn we wel het pad even kwijt en moeten we een heel stuk terug om de uitgang van het bos richting de Haringvlietbrug te vinden. Die Haringvlietbrug is een lang en saai stuk van de wandeling, achter de vangrail van de A29. Het eiland halverwege de oversteek is gelukkig iets groener en hier zien we ineens een witte kip in een boom zitten, een grappig gezicht.

We stappen stevig door en steken de Volkeraksluizen over. Dit is een indrukwekkend sluizencomplex waar meerdere grote binnenvaartschepen tegelijk in meerdere sluizen van het Volkerak naar het Hollands Diep kan varen. Dit is dé vaarverbinding tussen Antwerpen en Rotterdam.

Vanaf hier is het nog maar een klein stukje naar Willemstad waar Marcel en Marcia op ons wachten in een restaurant. Ron en ik kleden ons nog even om van wandelkleding naar schone kleding.
Willemstad is een klein, maar erg levendig vestingstadje. Dit restaurant is ook erg levendig, want uit het niets gaat het licht uit en staat één personeelslid van de bediening in de spotlight met een viool. Hij doet overduidelijk ‘playbacken’ met zijn viool, maar het blijkt allemaal een act wanneer er vervolgens met de servetten wordt gezwaaid op Franse muziek. Een mooie finale van een fijne en toch avontuurlijke wandeldag!

Volgende keer beginnen we weer in Willemstad. Dan kunnen we dit stadje bewonderen in daglicht. Volgende week gaan we alweer richting de 30 kilometer, maar dat is voor later! Dank voor het lezen 🙂

Onder de foto’s kun je een reactie geven