Nieuwersluis ➜ Oudewater

Champagne helpt het herstel niet

Deel 2 van ons wandelweekend.
Vandaag belooft ook weer een prachtige dag te worden en het zonnetje schijnt al lekker in de ochtend. Doordat de lucht strakblauw is, is het ook behoorlijk koud. Het is net onder het vriespunt op het moment dat we naar het ontbijt lopen in het hoofdgebouw van het prachtige hotel.

Gisteravond in ‘De Nederlanden’ was het zo gezellig, dat er iets meer champagne en wijn heeft gevloeid dat ik van te voren mezelf had bedacht. Hierdoor loopt mijn ochtend iets stroever dan je zou willen met nog ruim 35 kilometer op de planning. Ik ben mezelf heel dankbaar dat ik gisteravond nog twee paracetamol heb ingenomen voor het slapen gaan, maar ook nu ben ik zeker niet fris, ben ik nog een beetje duizelig en soms zelf misselijk van de champi-kater.

Vandaag hebben we deels een gastloopster, Marcia. Marcia heeft vorig jaar een etappe meegelopen met het Grote Rivierenpad en we vonden het wel zo gezellig om haar te vragen mee te lopen tijdens de etappe zo vlak langs haar huis in Harmelen. Marcia had ons al verteld dat het pontje dat we vlak na het begin van de etappe van vandaag moeten nemen, pas vaart vanaf 09:30. We kunnen dus niet al te vroeg starten, want dan vaart het pontje over het Amsterdam-Rijnkanaal simpelweg nog niet.

Gelukkig is de kater het daar mee eens en verlaten we het hotel uiteindelijk pas rond 10:15. Een kleine kilometer later staan we al aan de oever van het Amsterdam-Rijnkanaal en luid ik de klok zodat de kapitein van het pontje weet dat we er staan. Voor de video en foto’s luid ik de klok nog een paar keer. Toen de veerpont eenmaal aan onze zijde van het kanaal was, vertelde de schipper ons dat de bel luiden betekent dat je hem (en zijn vrouwelijke stagiair) moet trakteren op slagroomgebak. Dat krijgt hij de volgende keer dus.

Via Nieuwer Ter Aa lopen we al snel weer onverharde gedeeltes van onze route op. We glibberen via de Boterwal en de Veenkade naar een voetveer. Het kost best wat moeite om deze pont met de hand naar de andere kant te krijgen. Het is een hele work-out. Via Kockengen lopen we eindelijk in een paar rechte lijnen op Harmelen af. Hier staat Marcia op ons te wachten. Ze heeft bakjes bij zich met broodjes, croissantjes en een stukje gebak. Én niet te vergeten: een thermosfles met chocomelk met whiskey. Dit is inmiddels een traditie geworden die ik er ook graag inhoud! Elke wandeling met lage temperaturen drink ik graag warme chocomelk met een lekkere drank of likeur, zodat we eventjes lekker opwarmen.

Samen met Marcia lopen we het jaagpad langs de Oude Rijn af tot aan Woerden. Dit is natuurlijk helemaal bekend terrein voor mij. Ik ken de Oude Rijn goed en ik ken Woerden goed. Dichterbij het thuishonk komt de Road to Nijmegen voor mij niet. De voeten zijn inmiddels goed vermoeid, of eigenlijk doen ze gewoon pijn. In Woerden nemen we nogmaals pauze om daar samen met Marcia van een drankje een een grote borrelplank te genieten. Hier kunnen de voeten even rusten, al was dat niet de primaire reden van deze langere pauze.

In Woerden nemen we na de borrelplank afscheid van Marcia, voor nu, en lopen we de stad uit. We lopen onder het spoor en de A12 door en komen terecht in de buurt van Linschoten. Hier begint het te schemeren en hier zijn m’n voeten, en eigenlijk mijn gehele onderstel, er goed klaar mee. Ik krijg het niet meer voor elkaar om normaal te kunnen lopen en loop voor mijn gevoel als een aangeschoten zebra verder. Het tempo van eerder in de wandeling is er ook echt wel uit, al lopen we nog steeds sneller dan 5 km/u. De modder en daarbijbehorende glijpartijen hebben samen met de champi-kater hun tol geëist. Ik tel de kilometers echt af en kan zelfs de kerktoren van Oudewater al zien. Het lichtgevende groene kruis boven op de toren is goed herkenbaar. Het lijkt allemaal niet zo ver meer. Echter, lopen we er niet recht op af, maar we lopen langs het riviertje de Lange Linschoten. Voor mijn gevoel heeft dit riviertje een oneindig aantal bochten en blijven we maar van rechts naar links kronkelen duren die laatste vier kilometer oneindig lang.

Tóch komt er op een gegeven moment echt een einde aan en lopen we Oudewater in. Oudewater is natuurlijk vooral bekend van de Heksenwaag en van carnaval boven de rivieren (samen met buurstad Montfoort), maar eigenlijk is het gewoon een super pittoresk en prachtig oud stadje ingeklemd tussen de Hollandse IJssel en de Lange Linschoten. Oudewater staat bomvol monumenten en is de oudste stad van het Groene Hart.

Het is te donker om mooie foto’s te maken. Nee, dat lieg ik: ik ben zo kapot dat ik daar geen zin meer in heb.
Net iets buiten de Oudewaterse binnenstad wacht Marcia weer op ons, in een heerlijk voorverwarmde auto en ze brengt ons mee naar huis waar we samen met de Familie Perdon gezellig dineren. Na het diner ben ik echt wel Game Over en is het tijd om een einde te breien aan vandaag en daarmee aan dit wandelweekend.

Ik heb echt wel meer pijntjes en klachten dan tijdens eerdere wandelingen. Dit zie ik als onderdeel van de voorbereiding voor de Nijmeegse 4daagse: Ik herken deze klachten nu en ik weet wat ik er mee moet doen. Ook heb ik geleerd dat (te veel) drinken er voor zorgt dat mijn lichaam niet voldoende kan rusten tussen twee wandelingen in.
Deze pijntjes stemmen mij ook optimistisch, want deze etappes zijn ondanks hun kortere afstand wel een stuk zwaarder dan de 4daagse etappes. Dit is onverharde blubber zonder publiek, terwijl in Nijmegen alles over verharde wegen gaat. Dat maakt een groot verschil. En tóch hebben we dit gehaald en gaan we qua afstanden nu ook nog eens flink omhoog.

Volgend weekend zal ik in daglicht nog wat foto’s maken van Oudewater, beloofd. Tot dan!

Onder de foto’s kun je een reactie geven