Stramproy ➜ Sint Odiliënberg

Witte schijn, bruin ongemak

Als je door de titel denkt dat iemand in z’n broek heeft gepoept, kan ik je alvast verklappen dat dát het geval niet is. Wat het wel was, lees je verderop. Eerst de saaie logistiek:

Vrijdagavond ben ik naar Weert gegaan om daar te slapen, zodat ik de afstand naar de start in Stramproy niet meer zaterdagochtend hoefde te doen. Ron kwam tegen middernacht ook in Weert, na een familieverjaardag in die regio.

Zaterdagochtend hoefden we alleen maar naar het station te lopen en vanaf daar de bus naar Stramproy te nemen. Dat ging voorspoedig! Na een snel bezoekje aan de lokale Jumbo in Stramproy maken we een start en steken we binnen een kilometer al de grens over met bijbehorende klassieke grenspaal. Elke grenspaal die we tegenkomen wordt door Ron uitgebreid op de foto gezet, inclusief grenspaalnummer. Inmiddels heeft Ron al een hele collectie grenspaalfoto’s. Hij moet er hele capriolen voor uithalen om het grenspaalnummer op de foto te krijgen. De paal staat namelijk precies op een perceel vlak achter schrikdraad.

Ook zonder grenspaal zouden we snel door hebben gehad dat we België in waren gelopen, want de huizen die we tegenkomen kunnen stuk voor stuk op de Instagram-pagina ‘Ugly Belgian Houses’ verschijnen. Aan de ene kant is het een mooi idee dat iedereen zelf zijn huis kan en mag ontwerpen, aan de andere kant ben ik blij dat we in Nederland een welstandscommissie hebben om dit soort wanstaltigheden te voorkómen.

Inmiddels hebben we het beiden zo warm in onze lange wandelbroek en vest, dat we er voor kiezen om wat minder lagen aan te hebben. Ron gaar verder in korte broek en ik besluit m’n vest uit te doen en verder te gaan in m’n t-shirt. Langs snelstromende beken en bossen met wandelende families lopen we alweer richting de Nederlandse grens en verschijnt voor ons een prachtige grenspaal die prachtig onderhouden en toegankelijk mooi in een grasveld op een Y-splitsing staat. Deze wordt natuurlijk óók op de gevoelige plaat gelegd.

Het Grenslandpad loopt zo langzamerhand op z’n einde en ik hou de route en hoe deze zich verhoudt tot de grens goed in de gaten. Om die reden zie ik op de kaart dat de grens dwars door het weiland loopt links van ons. Midden in dit weiland staat ook een grenspaal, maar deze moet zo midden in het veld echt heel onhandig zijn voor betreffende boer. Van een afstandje moet deze vastgelegd worden. Het nummer van deze paal blijft voor ons (zonder hulplijnen) een raadsel. We lopen in dit korte Nederlandse stukje van de wandeling snel het dorp Neeritter in. Daar lopen we langs een grote hal waar fabrieksverkoop is voor mode en outdoorkleding. We nemen even een kijkje in deze enorme hal. Ze hebben alles, van hoeden en legerkleding, tot aan overhemden en pantalons. Ron koopt een polo en een vest. Ik koop een shirt en een korte broek. Die korte broek trek ik gelijk aan, want het is lekker weer! Direct nadat we Neeritter verlaten lopen we direct en voor een laatste keer België in. Hier lopen we natuurlijk weer tegen een grenspaal aan, ook deze gaat de fotocollectie in van Grenspaalfotograaf Ron.

Dit laatste dipje in België is maar een heel klein stukje, want we zien in de verte de kerktoren van Thorn al. Toch lopen we precies in dit kleine stukje België de Maasvallei in en daar nemen we tot aan Nijmegen geen afscheid meer van. Dit stuk is dan ook direct een stuk natter. Met wat planken heeft men geprobeerd dit pad droger te maken, maar tegen deze hoeveelheid hemelwater is geen plank bestand. Met wat grote takken probeert Ron één oversteek wat op te hogen en verstevigen, maar uiteindelijk redden we het niet om Thorn te bereiken met droge sokken. We lopen met natte voeten langs de laatste grenspaal Thorn en dus Nederland in.

Thorn, het witte stadje, is prachtig! Het is duidelijk behoorlijk toeristisch met vele restaurants, wegwijsbordjes en parkeerplaatsen. Thorn is het eindpunt van het Grenslandpad en voor nu onze pauzeplaats op 18 kilometer in de route. Leuk om te weten dat de huizen van Thorn niet altijd wit gepleisterd waren. Thorn is lang een (relatief) zelfstandig vorstendom geweest, maar onder de Fransen werd een belastingstelsel ingevoerd waarin belasting betaald moest worden berekend naar hoe groot de ramen waren. Rijke mensen hadden grote ramen, maar in de huizen van rijke mensen woonden in Thorn inmiddels arme mensen die deze belasting niet konden opbrengen. De ramen werden dichtgemetseld en kleiner gemaakt. Om de bouwsporen te verbergen werden de muren gepleisterd in de goedkoopste kleur: wit. Eigenlijk is het dus een vorm van belastingontduiking.

We houden onze stop in het pannenkoekenhuis en zitten buiten onder de parasol aan de straat. Tijdens onze pauze begint het te regenen en dat zou de rest van de dag zo blijven. Eigenwijs als ik ben, wissel ik toch m’n sokken.

Op een droger moment lopen we verder en lopen we Thorn uit. Al snel volgt de volgende bui wat echt een wolkbreuk blijkt te zijn. Op een gegeven moment begint het zelfs heftig te onweren, ook direct boven ons. Wanneer het écht losgaat, lopen we langs de A2, waardoor we wel veilig lopen. Onder het inmiddels ondergelopen viaduct onder de A2 blijven we schuilen tot in ieder geval de onweer over is. We staan niet alleen onder dit viaduct. Er zijn ook twee jongens van rond de 18 jaar. Eén van de twee raakt al snel lekker aan de klets met ons, terwijl zijn vriend bezig is om sigaretten met een extraatje te prepareren. Dat verklaart ook waarom hij zo in de kletsmodus is, want dit was duidelijk niet zijn eerste pretsigaret van vandaag. We zijn amper 2 kilometer Thorn uit, maar hij vindt dat we een enorm eind hebben gelopen vanuit Thorn naar dit viaduct. We zullen hem maar niet vertellen dat we uit Stramproy zijn komen lopen en dat we nog zo’n 20 kilometer op de teller hebben.

Wanneer het onweer voorbij is lopen we weer verder. Droog is het nog niet, maar inmiddels is alles toch al nat, inclusief mijn ‘droge sokken’.

Via bruggen, sluizen en stuwen steken we achtereenvolgens het Kanaal Wessem-Nederweert, het Julianakanaal en de Maas over. Dit stuk van de route, tussen Thorn en Montfort, is een door Ron zelf gepland en uitgedokterd gedeelte om van het Grenslandpad (tot Thorn) naar het Pieterpad (vanaf Montfort) te komen. We geven deze route de bijnaam ‘RP-1’.

Het gaat inmiddels steeds en steeds harder regenen en de beek waar we langs lopen stroomt steeds wilder. Het pad wordt ook steeds wilder, want het is soms volledig overwoekerd en we moeten over vele boomstronken klimmen. Daarbij is de grond behoorlijk zacht en modderig geworden door deze hoeveelheid hemelwater. Inmiddels zijn we van top tot teen al tot aan het bot doorweekt en ook zijn we geoefende blubberglijders, we zetten dus stug door.

We lopen Montfort binnen. Dit Limburgse dorpje is voor ons het zuidelijkste puntje van onze volledige ‘Road to Nijmegen’. Vanaf hier volgen we het welbekende Pieterpad en hebben we nu voor het eerst de neus écht richting Nijmegen.

Het Pieterpad is hier geen drukbelopen wandelboulevard, helaas, want ook hier stampen we vrolijk door de modder verder richting Sint Odiliënberg. We besluiten om vlak voor Sint Odiliënberg een ommetje te maken langs de natuurbegraafplaats waar de schoonmoeder van Ron begraven is. We bezoeken haar graf precies tijdens de twee minuten stilte van Dodenherdenking. In de stromende regen staan we, compleet doorweekt, midden in een Limburgs bos, twee minuten stilte te houden. Een bizarre plek, maar tegelijkertijd ook een mooi moment.

Iets na 20:00 lopen we het dorp Sint Odiliënberg binnen, de finishplaats van vandaag. We zijn vandaag met OV deze etappe gestart, dus er staat hier helaas geen auto op ons te wachten. We moeten dan ook terug naar Utrecht met OV. We hebben nog 25 minuten over voordat de bus komt. We besluiten de snackbar in te gaan om daar wat te eten voordat we de bus naar Roermond in stappen.

Vandaag was een bizar natte route. Het witte stadje Thorn heeft indruk gemaakt, maar ook de bruine blubberpaden hebben hun sporen nagelaten in de vorm van lichamelijke ongemakken. Met uiteindelijk ruim 41 kilometer op de teller sluiten we deze dag af met een 2 uur durende reis naar Utrecht.

Hemelvaartsdag gaan we verder. Dan lopen we van Sint Odiliënberg door naar Venlo, met gastloper Martijn!

Dank voor het lezen, tot dan!

Onder de foto’s kun je een reactie geven