Hamont (B) ➜ Stramproy

Als een boom in een bos omvalt…

Dit weekend zouden we lopen van Hamont in België naar Thorn in Nederlands-Limburg. Voor de dag na Koningsdag hadden we bedacht een niet extreem lange etappe te gaan lopen. Dat was al gedeeltelijk mislukt bij de organisatie rondom deze etappe. Zo waren we in Hamont de vorige keer iets eerder gestopt. De resterende afstand werd toegevoegd aan deze etappe.. Ook aan de achterkant, in de finishplaats Thorn, waren er kilometers toegevoegd om op de juiste plek bij een bushalte uit te komen. Vrijdag kwam er ook nog het bericht binnen dat onze taxirit van Weert naar Hamont, een belangrijke schakel in onze logistiek, kwam te vervallen. In het zoeken naar een vervangende oplossing kwamen we uit op een busrit naar Budel en om de resterende kilometers van Budel naar Hamont te lopen. Dat zou betekenen dat de etappe bijna vijftig kilometer zou gaan bedragen. Ongekend ver na een Koningsdag.

Op Koningsdag nemen we de beslissing. De finishplaats wordt Stramproy en niet Thorn. Een etappe van dertig kilometer. Beter te organiseren in de aanreistijd en het vervoer van finish naar de start. Beter passend bij deze zondag na de Koningsdagfestiviteiten. Een half uur later opstaan en minder kilometers. Wel met het gevolg dat de resterende kilometers opgenomen moeten worden in de komende etappes. Maar dat is voor latere zorg.

De dag begint vroeg. Om zeven uur gaat de wekker. Thomas is in Utrecht blijven slapen en samen maken we ons klaar voor de etappe van vandaag. De rugzak wordt ingepakt en na achten zitten we in de auto richting Stramproy. We hebben uitgezocht dat er op onze route een bushalte zit en een parkeerplaats. Ook zit er een Jumbo supermarkt waar we lunch kunnen kopen. Er is onderweg geen horeca waar we gebruik van kunnen maken dus de proviand moeten we weer zelf meenemen.
We komen mooi op tijd aan in Stramproy. Met de rugzak vol eten stappen we op de bus. Eerst naar Weert en dan richting Budel. We stappen uit de bus in Budel en een paar kilometer verderop staan we weer in België. Ooit was er hier een treinverbinding, de IJzeren Rijn. De spoorrails liggen er nog. De verbinding werd vooral gebruikt voor goederenvervoer vanuit de Antwerpse haven naar Duitsland maar sinds 1991 wordt deze verbinding niet meer gebruikt. Aan Belgische zijde lopen we langs het huidige eindstation: Hamont. Het carillon speelt net als vorige week weer voor ons. We stoppen nog even kort in het centrum voor een kopje koffie in de lokale sportbar. Daarna gaan we echt van start!

We lopen Hamont uit en lopen langs een huis waar twee brievenbussen voor de deur staan. Allebei met een bordje erbij. In het voorbijlopen lezen we de bordjes met de woorden brievenbus, vogelnest en pijltjes erop. Pas als we het huis voorbij zijn dringt het tot ons door. De brievenbus is gekraakt door een vogel die er zijn nestje in gebouwd heeft. Om de vogel niet te storen met post in zijn nest, heeft de bewoner een tweede brievenbus neergezet. Net op het moment dat we voor het huis staan komt de bewoner naar buiten. Als een volleerde Arnout Houben van “Dwars door de Lage Landen”, probeert Thomas een gesprek aan te knopen over de kraker van zijn brievenbus. De Hollandse tongval van Thomas wordt niet meteen begrepen. Dus met wat misverstanden komt er uiteindelijk een korte “ja” uit. De bewoner is een beetje kort van stof dus we lopen al snel weer door. Heel vaak komen we net als in “Dwars door de Lage Landen” interessante mensen tegen die hun verhaal willen doen. Deze meneer behoorde duidelijk niet tot deze groep.

We lopen door en komen bij een lang stuk langs een kanaal. Dit soort stukken zijn niet zo inspirerend en de vorige keer hadden we twee 4Daagse-podcasts om naar te luisteren. Helaas is er nog geen nieuwe dus we doen het zonder podcast. Gelukkig draait de route na 2,5 kilometer weer de natuur in de Lozerheide op. We lopen langs een klein meertje. Zwanen, ganzen, fel gekleurde eenden. Het is er fantastisch. Het prille groen van de bomen om het meer contrasteert mooi met het blauwe water. Een groene omlijsting. We vinden een bankje met uitzicht op deze idylle. Het is lunchtijd dus we besluiten deze mooie plek hiervoor te gebruiken.
We genieten van onze Jumbo lunch als we opeens een knal horen aan de overkant van het meertje. Tweehonderd meter verderop. We kijken in deze richting en we zien een gedeelte van de groene omlijsting verdwijnen. Een grote boom, volop in nieuw groen, wordt geveld door de harde wind. Het is onverwacht en Thomas en ik zijn perplex. Terwijl de natuur amper reageert zijn wij toch iets ontdaan door het vellen van deze grote reus.

Als een boom in een bos omvalt en er is niemand om het te horen maakt het dan geluid? Deze vraag is een bekend filosofisch raadsel dat vraagt of waarneming van invloed is op de werkelijkheid. Mijn hoofd dwaalt even af in deze filosofische vraag. Waarnemingen en de werkelijkheid. Jaren geleden heb ik me daar veel mee beziggehouden. Vier jaar lang was ik lid van de tuchtcommissie van de IJshockey Bond. IJshockeyspelers die van het ijs gestuurd waren kwamen voor onze commissie met advocaten en deskundigen voor een rechtzitting. We moesten dan altijd de waarnemingen naar hun waarde inschatten en komen tot een straf. Altijd een moeilijke klus want waarnemingen en werkelijkheid kunnen nog wel eens uit elkaar lopen. Zo komt het vallen van de boom uiteindelijk in mijn hoofd terecht bij mijn ijshockeyverleden.

Na het vallen van de boom lopen we door. We zijn voorzichtig geworden en reageren op elke piep en kreun uit het bos. Het waait best hard. We lopen langs de Zuid-Willemsvaart, door de Laurabossen, en natuurreservaat Smeetshof. De kilometers vliegen voorbij en voordat we het weten stappen we Stramproy binnen. Het voelt als een “walk in the park”. Met dertig kilometer nog steeds een respectabele afstand maar we hebben duidelijk onze grenzen verlegd.
We besluiten bij de auto aangekomen om nog even te gaan borrelen in het nabijgelegen Weert. We gaan onze volgende etappes opnieuw plannen. Proost!

Onder de foto’s kun je een reactie geven